صفحه ی صد و دوازده ایده ای است برگرفته از جایزه ای ادبی* که در کشور فرانسه به بهترین صفحه ی صد و دوازدهم کتاب ها اهدا می شود. منطق این نگاه به دیالوگی از «فیلم هانا و خواهرانش»** از وودی آلن آن جا که می گوید: «شعر صفحه 112 را فراموش نکن. من را یاد تو می اندازد.» باز می گردد و البته این باور که سالهاست ویراستاران و نویسندگان سعی کرده اند با شروعی جذاب کتاب ها را در توجه برای مطالعه قرار دهند و این گاهی منجر به فریب مخاطبانی می شود که در برخی کتاب ها با روندی مایوس کننده نسبت به شروع داستان مواجه می شوند.
از این رو مولفان این ایده به نظرشان صفحه 112 جایی است که ناشران و نویسندگان ممکن است از آن غفلت کنند و خوب بودن این صفحه ارزیابی موفقی است برای خواندن یک کتاب یا داستان. ارزیابی ای که به ادعای نویسنده ی گاردین آلیسن فلاد لااقل در امتحانش با چند کتاب از کتابخانه اش جواب داده است.
آوای داستان به این رسم! و برای کمی سرگرمی از این به بعد بخشی را با همین عنوان خواهد داشت که به مرورِ جملات آغازین صفحات 112 کتاب ها می پردازد و البته برای کتاب های کم حجم تر فاقد صفحه 112 مضربی نیم بخشی! را در نظر خواهد گرفت. باشد که جملات صفحه 112 ما را به یاد کتاب هاشان بیندازد!
